บทที่ 46

จู่ ๆ ที่หน้าต่างก็มีเม็ดฝนเข้าประกบ

ทาเลียมองดูอดัมด้วยตาเบิกโพลงและรีบเดินลงไปข้างล่างในทันที

อดัมขมวดคิ้วและมองที่มือของเขา ดูเหมือนเขาจะไม่คิดว่าตัวเองจะทำเรื่องไร้เหตุผลแบบนี้

เขาเม้มริมฝีปากที่เย็นเยียบและไล่ตามทาเลียไป

ฝนตกลงมาราวฟ้าถล่มและทาเลียไม่ได้พกร่มไปกับเธอด้วย เธอวิ่งไปท่ามกลางสายฝนอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ